De maanden van het jaar zijn nauw gebonden aan de seizoenen en ontlenen hieraan gevoelens van kou en warmte, maar ook van geboorte, groei, oogst en afsterven. Schrijvers maken hier dankbaar gebruik van door een titel of openingszin te gebruiken waarin een maand centraal staat. De keuze van de maand dicteert vaak het verhaal. Denk hierbij aan iets simpels als het kiezen van een maand voor het beschrijven van een picknick. De loomheid van augustus zou misplaatst zijn voor een picknick in april. In romans die zich afspelen op het Noordelijk halfrond zullen lezers bij picknicks in oktober, november, december, januari, februari en zelfs maart meteen denken dat er iets vreemds aan de hand is.

Het is leuk als bezoekers reageren op mijn blogs. Ik kreeg van Ad V. twee voorbeelden van openingszinnen die hij naar eigen zeggen ‘pregnant’ vond.

De meeste lezers beginnen bij de eerste zin als ze een boek pakken en de kans is groot dat ze het boek wegleggen als deze zin niet boeit. Veel uitgevers schijnen hetzelfde te doen. Wat is het geheim van een goede openingszin? Wat maakt een openingszin tot een trekker, letterlijk? Om het antwoord op deze vraag te vinden heb ik ChatGPT geraadpleegd, gegoogeld en openingszinnen van mijn favoriete boeken herlezen.

De laatste zin is één van de belangrijkste zinnen in een roman.  Bij het kopen van een boek heb ik me regelmatig laten leiden door de eerste èn de laatste zin. Van mezelf mocht ik de laatste zin eigenlijk niet lezen, hij zou het einde van het verhaal kunnen verklappen en de spanning van het lezen wegnemen. Hier heb ik echter zelden last van gehad. De laatste zin gaf vaak wel de doorslag om het boek te kopen.

Een schooldirecteur in Florida moest afgelopen week gedwongen ontslag nemen, omdat ze leerlingen ‘pornografisch’ materiaal had getoond tijdens een les over de Renaissancekunst. Het ‘pornografische’ materiaal bestond uit een foto van het wereldberoemde standbeeld ‘David’ van Michelangelo. We kunnen hierom grinniken, maar de treurige waarheid is dat ouders die hun kinderen (of zichzelf?) niet bloot willen stellen aan ‘seksualiteit’, zich nu gesteund voelen door een wet die seksuele opvoeding verbiedt op openbare scholen.  De gouverneur van de staat Florida Ron DeSantis van de Republikeinse partij speelt hierin een leidende rol. Hij is charismatisch, ziet er goed uit, is belust op macht, hoogmoedig, efficient, populistisch en heeft veel volgelingen. Waar doet dit jullie aan denken? Juist, aan de kenmerken van een superschurk.

Wat zorgt ervoor dat de lezer geboeid raakt door een personage?

Openai geeft zes tips voor verleidend schrijven:

Omdat ik de laatste tijd veel lees over de informatie-waarde van artificial intelligence, heb ik openai.com gevraagd wat de kenmerken zijn van literair verleiden. Via de chatbox kreeg ik het volgende antwoord:

In 'The picture of Dorian Gray' toont Oscar Wilde wat verleidingskunst is. Ook Theo Holman heeft zich door hem laten inspireren (https://www.groene.nl/artikel/mooie-praatjes-vullen-gaatjes) voor de vraag hoe je literair kunt verleiden. Zijn antwoord: “mooie praatjes helpen, maar je moet ze vatten in paradoxen en stellingen, en je moet uiterst vaag zijn, dus veel woorden als passie, hartstocht, ziel, zinnen, et cetera, et cetera gebruiken, woorden waarmee je alle kanten op kunt omdat ze toch niets betekenen. Literair verleiden is de ander verwarren, en die verwarring roep je op door verwarrend te spreken, maar helder te schrijven.”

Opheffer noemt de eerste twee hoofdstukken van The picture of Dorian Gray een handleiding voor verleiden (https://www.groene.nl/artikel/mijn-oscar). Nieuwgierig door deze observatie pakte ik het boek dat ik ooit, ik weet niet meer hoelang geleden, heb gelezen. Mijn herinnering aan het verhaal bleek bijna uitgewist en ik las de hoofdstukken als waren ze nieuw.

De NRC van woensdag 25 oktober 2023 opende met een pagina vol foto’s van vrouwen die werden omgebracht door hun partner, ex of een andere man die meer wilde dan vriendschap. De aansprekende titel was: Hun relatie bleek een doodvonnis (https://www.nrc.nl/nieuws/2023/10/24/femicide-in-nederland-voor-deze-vrouwen-bleek-hun-relatie-een-doodvonnis-a4178348).

Omdat ik me afvroeg waarom ik zo weinig informatie kon vinden over de foute man in de literatuur, heb ik ChatGPT ingeschakeld. Deze verdeelt de foute man onder in 1. De verleider, 2. De overtreder, en 3. De tragische figuur.

Zoals we eerder hebben gezien wordt de foute man afgeschilderd als charmant, aantrekkelijk, manipulatief, onbetrouwbaar en seksbelust. Deze combinatie van eigenschappen maakt de foute man tot een dankbaar personage om over te schrijven, althans dat zou je denken.

Naar aanleiding van onze schrijfwedstrijd met als thema De foute man, werd ik geconfronteerd met een grote verscheidenheid aan ideeën over een dergelijke man. Kort samengevat kwam het erop neer dat hij een aantrekkelijke charmeur is, die zijn onbetrouwbaarheid en soms ook criminele gedrag goed weet te verbergen. Naar mijn  idee is dit een te rooskleurig, wellicht wat romantisch beeld. Ik moet hierbij denken aan James Bond, die zeker een foute man genoemd kan worden, maar ook een strijder tegen het Kwaad. Zijn werk als geheim agent geeft 007 een excuus voor zijn foute gedrag en vrouwen vergeven hem dit.

Na de mannelijke slechteriken was ik benieuwd welke vrouwelijke slechteriken ik zou vinden. Mijn steekwoorden vrouwelijk, slechterik en boeken leverden echter nauwelijks gemene en slechte vrouwelijke personages op.

In mijn zoektocht naar slechteriken in boeken zag ik op Wikipedia een interessant overzicht van de kenmerken van super schurken (https://nl.wikipedia.org/wiki/Superschurk). Een selectie hieruit op basis van de slechteriken die het meest genoemd worden:

Op zoek naar personages die ‘op lijstjes’ verschijnen, kwam ik de ‘slechteriken’ tegen. Nogal wat auteurs hebben zich het hoofd gebroken over de populariteit van slechteriken. Volgens Heinz Helle in The Guardian (https://www.theguardian.com/books/2016/mar/02/top-10-hateful-characters-you-love-in-literature) zorgen slechteriken ervoor dat we ons beter voelen over onszelf.  “Ik weet niet of het de schuld van Freud of Luther is, maar om de een of andere reden inspireren perfecte mensen schrijvers niet meer. Ze frustreren ons. We willen niet gemotiveerd zijn om betere mensen te worden. We willen er zeker van zijn dat we goed zijn zoals we zijn. Daarom houden we van hatelijke personages in de literatuur. Want hoe meer ze in hun gedrag van ons verschillen, hoe beter we ons voelen over hoe we zijn. En hoe meer we ze kunnen vergeven. En in het onwaarschijnlijke geval dat we hun haatdragende eigenschappen delen, kunnen we onszelf nog steeds vergeven. Want dan weten we dat we niet alleen zijn met onze gebreken.”