Op zoek naar personages die ‘op lijstjes’ verschijnen, kwam ik de ‘slechteriken’ tegen. Nogal wat auteurs hebben zich het hoofd gebroken over de populariteit van slechteriken. Volgens Heinz Helle in The Guardian (https://www.theguardian.com/books/2016/mar/02/top-10-hateful-characters-you-love-in-literature) zorgen slechteriken ervoor dat we ons beter voelen over onszelf. “Ik weet niet of het de schuld van Freud of Luther is, maar om de een of andere reden inspireren perfecte mensen schrijvers niet meer. Ze frustreren ons. We willen niet gemotiveerd zijn om betere mensen te worden. We willen er zeker van zijn dat we goed zijn zoals we zijn. Daarom houden we van hatelijke personages in de literatuur. Want hoe meer ze in hun gedrag van ons verschillen, hoe beter we ons voelen over hoe we zijn. En hoe meer we ze kunnen vergeven. En in het onwaarschijnlijke geval dat we hun haatdragende eigenschappen delen, kunnen we onszelf nog steeds vergeven. Want dan weten we dat we niet alleen zijn met onze gebreken.”
Hierop voortbordurend stelt Lindy (https://www.hebban.nl/artikelen/9-slechteriken-waarom-we-van-ze-houden) dat lezers van anti-helden houden, omdat de ‘bad guy’ de show steelt. Hij zorgt voor de spanning, onverwachte gebeurtenissen en diepe emoties. Ze geeft een lijst met slechte karakters:
1. Professor James Moriarty in de verhalen over Sherlock Holmes van Arthur Conan Doyle
2. Hannibal Lecter uit de boeken van Thomas Harris
3. Don Vito Corleone in De Peetvader van Mario Puzo
4. Voldemort in ‘Harry Potter’ van J.K. Rowling
5. Gollem in In de ban van de ring van J.R.R. Tolkien
6. Sandor Clegane, a.k.a. The Hound in ‘Game of Thrones’ van George R.R. Martin.
7. Brady Hartsfield in Mr. Mercedes van Stephen King
8. Francis Ackerman jr. in Ik ben de nacht van Ethan Cross
9. Dexter Morgan uit de boeken van Jeff Lindsay
Op andere lijsten van slechte of gemene karakters, bijvoorbeeld die in The Guardian (https://www.theguardian.com/books/2016/mar/02/top-10-hateful-characters-you-love-in-literature) staan weer andere slechteriken vermeld. Hierop kom ik de volgende keer terug, evenals op het vrijwel ontbreken van slechte vrouwen op de diverse lijsten.
Mijn persoonlijke slechterik is Jean-Baptiste Grenouille uit Het Parfum van Patrick Süskind. Niet omdat hij me het gevoel geeft dat ik goed ben zoals ik ben, maar omdat het me fascineert hoe Süskind aannemelijk maakt dat Jean-Baptiste door het ontbreken van lichaamsgeur door zijn medemensen wordt verstoten. Dat zijn obsessieve zoektocht naar de ideale geur hem tot een niemand ontziende moordenaar maakt, is afgrijselijk om te lezen maar bijna begrijpelijk in de reeks van gebeurtenissen. Zijn onafwendbare, noodlottige einde kan dan niet anders dan bevredigend zijn voor de lezer.
Reactie plaatsen
Reacties